Vroeger, toen ABS nog niet op motoren zat, superbikes de norm waren en we woorden als tractioncontrol en rijmodi niet eens kenden, tufte ik al alle seizoenen op de motor. Ik had helemaal geen auto en deed alles op mijn Honda CBR. Ik wilde zelfs geen auto, die reden me te langzaam en de tijdswinst van de motor was mij veel waard. Vroeger, toen er nog op natuurijs geschaatst kon worden en bijna elke winter wel een flink pak sneeuw viel, was mijn andere optie met de OV naar het werk. Dat betekende nog eerder je bed uit, in een vies stinkende overvolle bus staan en naar het station rijden, dan je in de eerste wel rijdende overvolle trein richting Zaandam prakken (meestal bleek dat de stoptrein te zijn), en ‘s avonds hetzelfde ritueel terug. Dus probeerde ik altijd zo lang mogelijk de woon-werk-rit op de motor te volbrengen. In winterse dagen met kans op sneeuw zette je de wekker iets eerder, keek dan snel uit het slaapkamerraam om te zien of het gesneeuwd had om bij geen witte omgeving, snel weer even het warme bed in te duiken.
Dat dit ook wel eens mis ging zijn nu de mooie herinneringen. Zo was er die keer dat ik alleen wat witte streepjes tussen de tegels op het pad voor mijn huis kon ontdekken. Dat is niet echt sneeuw waar ik bang van word, nog even een half uurtje terug het bed in en dan met de motor naar het werk. In mijn woonwijk was bijna geen wit te zien. De hoofdweg door de Alkmaarse waarden was ook nog prima te doen, de grasvelden waren wel behoorlijk wit. Op de randweg verschenen langzaam hoopjes sneeuw tussen de rijbanen in, die verder richting de A9 breder en hoger werden, tot er zelfs alleen nog 2 wielsporen zwart waren, de rest was wit. Wat ga ik doen, ga ik terug of rij ik door? Lastige keuzes, maar op de zwarte strepen was nog redelijk goed te rijden, hield ik mezelf voor. En dan, terugrijden en alsnog met het OV zou ervoor zorgen dat ik niet voor 11 uur op kantoor zou verschijnen… Het werd dus doorrijden. Bij Kooimeer de A9 op, die zou wel goed gepekeld zijn en dan kon ik zonder dichtgeknepen billen doorrijden, toch?
Daar ging ik rotonde rechtsaf de A9 op, geen weg terug. Holy shit!! Wat was hier gebeurd!?! De A9 was 1 grote plaat aangekoekt ijs! Niks pekel, alleen samengeperste sneeuw die als een dikke plaat op het wegdek lag. Wat deed ik hier!?! Slechtste beslissing ooit! De langzaam voortschuivende kolone auto’s zorgde ervoor dat ik ook geen kant op kon. De eerst volgende afslag is bij Uitgeest, die 10km ging ik nooit redden op die manier. Moest ik de motor maar op de vluchtstrook zetten en een lift regelen? Dat leek wel de verstandigste optie. Kijkende naar die vluchtstrook zag ik dat daar verse sneeuw lag, dat heeft in ieder geval meer grip dan een ijsplaat, en hup de vluchtstrook was opeens mijn weghelft geworden. De A9 was zelfs tot stilstand gekomen maar ik tokkelde op de vluchtstrook richting Zaandam, alleen sukkels gaan immers in de file staan, met hun koekblikken.
In de buurt van Uitgeest bleek de forse sneeuwbui die dit veroorzaakt had toch best plaatselijk te zijn geweest want daar was de ijsplaat verdwenen, sneeuw op de vluchtstrook een nat papje te zijn en reden de auto’s weer een beetje door. Een mooi moment om de vluchtstrook te verruilen voor de hoofdrijbaan en de bilspieren weer te ontspannen. Gas erop en wie heeft er nu de verkeerde beslissing gemaakt? Ging toch prima zo?! Toch sprak ik met mijzelf af dat ik niet nog een keer zou doen…
